Γέρων Εφραίμ της Αριζόνας: Ομιλία Περί Εκτρώσεων

                 

Ομιλία Περί Εκτρώσεων - Γέρων Εφραίμ της Αριζόνας from Argy Aris on Vimeo.

Περισσότερα κείμενα και βίντεο του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου εδω:http://elderephraimarizona.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ: https://vimeo.com/153626244

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: « Ὅποιος συνηθίζει νὰ δίνει λόγο γιὰ τὴν ζωή του κατὰ τὴν ἐξομολόγηση ἐδῶ στὸν κόσμο δὲν θὰ τοῦ εἶναι φοβερὸ νὰ δώσει λόγο γιὰ τὴν ζωή του ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου τοῦ Χριστοῦ ». Ἅγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

«Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν,  ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν  ἐν ἡμῖν. Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας». (Α´ Ἰω. α´ 8-9)

.        Εἶπες στὸν Κύριο μὲ συντετριμμένη καρδία τὶς ἁμαρτίες σου κι ἐξαφανίστηκαν· στέναξες καὶ λυπήθηκες γι’ αὐτὲς καὶ διαλύθηκαν σὰν καπνός. «Λέγε σὺ τὰς ἀνομίας σου πρῶτος, ἵνα δικαιωθῇς» (Ἡσ. μγ´ 26). Ὅπως ἔρχονται, ἔτσι φεύγουν. Ὀνειροπολήματα καὶ χίμαιρες. Ἀναγνώρισες ὅτι δὲν εἶναι παρὰ μόνο ὀνειροπολήματα, παραλογισμὸς κι ἀνοησία καὶ σκέφτηκες πὼς στὸ μέλλον θὰ ζεῖς μὲ ἐπιμέλεια κι εὐσυνειδησία -καὶ ἰδοὺ ὁ Θεὸς σὲ καθάρισε μέσῳ τοῦ διακονοῦντος λειτουργοῦ Του καὶ μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια.

Ἡ μετάνοια

.        Ἡ μετάνοια πρέπει νὰ εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ὁλότελα ἐλεύθερη καὶ νὰ μὴ εἶναι κατὰ κανένα τρόπο ἀποτέλεσμα ἐξαναγκασμοῦ ἀπὸ τὸ στοιχεῖο τοῦ χρόνου ἤ ἀπὸ τὸν ἐξομολόγο πνευματικό. Ἀλλοιῶς δὲν θὰ πρόκειται γιὰ μετάνοια. Ἔχεῖ λεχθεῖ: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ´ 17). Ἤγγικε, πλησίασε· δηλαδὴ ἦρθε ἡ ἴδια ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σὲ σᾶς καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη καμιά νὰ τὴν ἀναζητεῖτε γιὰ πολὺ καιρό· σᾶς ἀναζητεῖ ἐκείνη· ἀναζητεῖ τὴν ἐλεύθερή σας διάθεση· δηλαδή, σεῖς οἱ ἴδιοι μετανοεῖστε μὲ καρδία συντετριμμένη. «Ἐβαπτίζοντο (ὅσοι βαφτίζονταν ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή) καὶ ἐξομολογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες αὐτῶν» (Μτθ. γ´ 6), δηλαδὴ οἱ ἴδιοι ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας τους. Κι ἐπειδὴ ἡ προσευχή μας κατὰ κύριο λόγο εἶναι μετάνοια καὶ ἱκεσία γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ εἶναι πάντοτε εἰλικρινὴς καὶ ὁλότελα ἐλεύθερη καὶ ὄχι ἀκούσια, ἀποτέλεσμα ἀναγκασμοῦ ἀπὸ τὸ ἔθιμο, ἤ τὴν συνήθεια. Τέτοια πρέπει νἆναι ἡ προσευχή μας κι ὅταν εἶναι ἔκφραση τῆς εὐχαριστίας μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ δοξολογίας Του. Ἡ εὐγνωμοσύνη προϋποθέτει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ εὐεργετηθέντος εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἕνα ἐλεύθερο, ζωντανὸ συναίσθημα ποὺ ἐλεύθερα ξεχειλάει ἀπὸ τὰ χείλη του: «Ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ» (Ματθ. ιβ´ 34). Ἡ δοξολογία προϋποθέτει ἐνθουσιασμὸ ἐκπλήξεως καὶ θαυμασμοῦ μέσα στὸν ἄνθρωπο, ποὺ θεᾶται τὰ ἔργα τῆς ἄπειρης ἀγαθότητας, τὴς σοφίας καὶ τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ στὸν ἠθικοπνευματικὸ καὶ ὑλικὸ κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ κατὰ φυσικὸ λογο πρέπει νὰ εἶναι ἐκδήλωση κι ἐνέργεια ὁλότελα ἐλεύθερη καὶ λογική. Γενικά, Ἡ προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι ἕνα ἐλεύθερο καὶ ὁλότελα συνειδητὸ ξεχείλισμα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μπροστὰ στὸ Θεό: «Ἐκχεῶ ἐναντίον αὐτοῦ (τοῦ Κυρίου) τὴν δέησίν μου» (Ψαλμ. ρμα´ 2).

.        Στὴν μετάνοια βοηθᾶνε ἡ συναίσθηση, ἡ μνήμη, ἡ φαντασία, τὸ συναίσθημα καὶ ἡ θέληση. Καθὼς ἁμαρτάνουμε μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἔτσι καὶ ἡ μετάνοιά μας πρέπει νὰ εἶναι ὁλόψυχη. Ἡ μετάνοια ποὺ γίνεται μὲ λόγια μονάχα, δίχως πρόθεση γιὰ διόρθωση καὶ δίχως τὸ συναίσθημα τῆς συντριβῆς, ὀνομάζεται ὑποκριτικὴ μετάνοια. Ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν συσκοτίζεται καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ καθαριστεῖ γιὰ νὰ τὶς βλέπουμε· τὸ αἴσθημα καταπνίγεται καὶ ἐξασθενεῖ· πρέπει νὰ τὸ ξυπνήσουμε· Ἡ θέληση ἀπαμβλύνεται καὶ ἀποδυναμώνεται καὶ γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι χρήσιμη γιὰ τὴν διόρθωσή μας· ἔτσι, εἶναι ἀνάγκη νὰ τὴν βιάζουμε: «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται» (Μτθ. 11, 12). Ἡ ἐξομολόγησή μας πρέπει νὰ εἶναι ἐγκάρδια καὶ εἰλικρινής, βαθιὰ καὶ πλήρης.

.     Ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος τὴν χριστιανικὴ ἐλευθερία τὴν θεωρεῖ δουλεία. Γιὰ παράδειγμα, θεωρεῖ δουλεία τὴν παρουσία καὶ συμμετοχὴ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, τὶς νηστεῖες, τὴν προπαρασκευὴ γιὰ τὴν Θεία Μετάληψη, τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν Ἁγία Κοινωνία καὶ ὅλα τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ δὲν γνωρίζει ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαίτηση τῆς φύσεώς του καὶ ἀνάγκη του πνευματική.

.        Ὅποιος συνηθίζει νὰ δίνει λόγο γιὰ τὴν ζωή του κατὰ τὴν ἐξομολόγηση ἐδῶ στὸν κόσμο δὲν θὰ τοῦ εἶναι φοβερὸ νὰ δώσει λόγο γιὰ τὴν ζωή του ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ποὺ καθιερώθηκε ἐδῶ τὸ ἐπιεικὲς κριτήριο τῆς μετάνοιας. Σκοπὸς εἶναι, ἀφοῦ καθαρθοῦμε καὶ διορθωθοῦμε μέσῳ τῆς μετάνοιάς μας ἐδῶ, νὰ μποροῦμε νὰ δώσουμε ἀνεπαίσχυντα λόγο στὸ φοβερὸ Κριτήριο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι μιὰ πρώτη παρότρυνση κι ἐλατήριο γιὰ εἰλικρινῆ μετάνοια κι ἐξομολόγηση, ποὺ πρέπει ἐπίσης νὰ γίνεται ὁπωσδήποτε κάθε χρόνο. Ὅσο περισσότερος ὁ χρόνος, κατὰ τὸν ὁποῖο μένουμε χωρὶς τὴν μετάνοια-ἐξομολόγηση, τόσο τὸ χειρότερο γιὰ μᾶς τοὺς ἴδιους, τόσο πιὸ πολὺ ἐμπλέκονται μεταξύ τους τὰ δεσμὰ τῶν ἁμαρτιῶν καὶ αὐτὸ θὰ πεῖ πὼς τόσο δυσκολώτερο γίνεται νὰ δώσουμε λόγο τῆς ζωῆς μας. Ἕνα δεύτερο ἐλατήριο εἶναι ἡ ἠρεμία: Ὅσο πιὸ ἤρεμη ἡ ψυχή, τόσο εἰλικρινέστερη καὶ ἐγκαρδιώτερη εἶναι ἡ ἐξομολόγηση. Οἱ ἁμαρτίες εἶναι μυστικὰ φίδια, ποὺ κατατρώγουν τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅλη του τὴν ὕπαρξη· νὰ ἡσυχάσει δὲν τὸν ἀφήνουν κι ἀδιάλειπτα ἀπομυζοῦνε τὴν καρδιά του· οἱ ἁμαρτίες εἶναι πολυάγκαθα, ποὺ ἀσταμάτητα γδέρνουν καὶ τραυματίζουν τὴν ψυχή· οἱ ἁμαρτίες εἶναι ἕνα σκοτάδι πνευματικό. Ὅσοι μετανοοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους πρέπει νὰ φέρουν καὶ καρποὺς μετανοίας.

Ποῦ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἡ νηστεία καὶ ἡ μετάνοια; Πρὸς τί μοχθοῦμε καί κοπιάζουμε; Ἡ νηστεία μὲ τὴν μετάνοια ὁδηγοῦν στὸν καθαρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, στὴν ψυχικὴ ἠρεμία, στὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό· μᾶς καθιστοῦν υἱοὺς τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς δίνουν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ὑπάρχουν σοβαροὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ νηστεύουμε καὶ νὰ ἐξομολογούμαστε μ’ ὅλη μας τὴν καρδιά. Ἀνεκτίμητη θὰ εἶναι ἡ ἀμοιβὴ γιὰ τὸν εὐσυνείδητο κόπο μας. Εἶναι μήπως πολλοὶ ἀπὸ μᾶς, ποὺ αἰσθανόμαστε υἱϊκὴ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό; Εἴμαστε ἄραγε πολλοὶ ὅσοι τολμοῦμε μὲ παρρησία καὶ ἀκατάκριτα νὰ ἐπικαλούμαστε τὸν ἐπουράνιο Θεὸ Πατέρα καὶ νὰ λέμε: Πάτερ ἡμῶν!… Δὲν εἶναι ὁλότελα ἀντίθετο σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα στὶς καρδιές μας δὲν ἀκούεται διόλου μιὰ τέτοια υἱϊκὴ φωνή, καθὼς καταπνίγεται ἀπὸ τὴν πρόσδεση καὶ προσήλωσή μας στὰ πράγματα καὶ τὶς ἱκανοποιήσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου; Δὲν εἶναι μακρυὰ ἀπὸ τὶς καρδιές μας ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας; Καὶ δὲν πρέπει νὰ Τὸν φανταζόμαστε σὰν Θεὸ τιμωρὸ ἐμεῖς, ποὺ ἀπομακρυνθήκαμαε ἀπ’ Αὐτὸν «εἰς χώραν μακράν»; Ναί, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας ὅλοι εἴμαστε ἄξιοι τῆς δίκαιης ὀργῆς καὶ τιμωρίας Του καὶ εἶναι θαυμαστὸ τὸ ὅτι τόσο μακροθυμεῖ ἀπέναντί μας καὶ δὲν μᾶς ἀποξηραίνει, ὅπως ἔκανε μὲ τὴν ἄκαρπη συκῆ. Ἄς σπεύσουμε νὰ Τὸν ἐξευμενίσουμε μὲ μετάνοια καὶ δάκρυα. Ἄς εἰσέλθουμε ἐντός μας κι ἄς ἐξετάσουμε τὴν ἀκάθαρτη καρδιά μας μὲ κάθε αὐστηρότητα. Θὰ δοῦμε τότε πόσες ἀκαθαρσίες ἐμποδίζουν τὴν Θεία Χάρη νὰ φθάσει ὣς τὴν καρδιά μας καὶ θὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι εἴμαστε νεκροὶ πνευματικά.

.       Θὰ ὑποστεῖς καὶ θὰ ὑποφέρεις τὴν δυσχέρεια καὶ τὴν ἀλγεινὴ κάψη τῆς ἐγχείρησης καὶ σὰν ἀμοιβὴ θὰ γίνεις ὑγιὴς (μὲ τὴν λέξη «ἐγχείρηση» νοεῖται ἡ ἐξομολόγηση). Αὐτὸ σημαίνει πὼς κατὰ τὴν ἐξομολόγηση πρέπει νὰ φανερώσεις στὸν πνευματικό σου, χωρὶς ν’ ἀποκρύψεις καμιά, ὅλες σου τὶς αἰσχρὲς πράξεις, ἔστω κι ἄν αὐτὸ εἶναι ὀδυνηρό, ἐπαίσχυντο, ἐπονείδιστο καὶ ἐξευτελιστικό. Ἀλλιῶς, ἡ πληγή σου θὰ παραμένει ἀθεράπευτη καὶ θὰ σὲ πονεῖ καὶ θὰ μείνει σὰν προζύμι γιὰ ἄλλες ψυχικὲς ἀδυναμίες ἤ ἁμαρτωλὲς συνήθειες καὶ πάθη. Ὁ ἱερέας εἶναι πνευματικὸς ἰατρός· δεῖξε του τὶς πληγές σου χωρὶς ντροπή, μὲ εἰλικρίνεια, ἀνοιχτά, μὲ υἱϊκὴ ἐμπιστοσύνη, γιατὶ ὁ πνευματικός σου εἶναι ὁ πνευματικός σου πατέρας, ποὺ ὀφείλει νὰ σὲ ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπ’ ὅσο σ’ ἀγαπᾶνε οἱ δικοί σου πατέρας καὶ μητέρα, γιατὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑψηλότερη ἀπὸ τὴν σαρκική, τὴν φυσικὴ ἀγάπη· γιὰ σένα ὁ πνευματικός σου θὰ πρέπει νὰ δώσει λογο στὸ Θεό. Γιατί ἡ ζωή μας ἔχει γίνει τόσο ἀκάθαρτη, γεμάτη ἀπὸ πάθη καὶ ἁμαρτωλὲς συνήθειες; Γιὰ τὸν λόγο ὅτι πάρα πολλοὶ ἀποκρύπτουν τὶς πληγὲς ἤ τὰ ἕλκη τῆς ψυχῆς τους, γι’ αὐτὸ καὶ πονᾶνε καὶ ἐρεθίζονται καὶ ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιθέσει κανεὶς σ’ αὐτὲς ὁποιοδήποτε φάρμακο.

.         «Ἄν κάποτε πέσεις, σήκω καὶ θὰ σωθεῖς». Εἶσαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ πάντα πέφτεις σὲ κάποια ἁμαρτία· μάθε νὰ σηκώνεσαι· φρόντισε νὰ ἀποκτήσεις αὐτὴ τὴ σοφία νὰ ἐγείρεσαι. Κι αὐτὴ ἡ σοφία συνίσταται σὲ τοῦτο: Μάθε ἀπ᾽ ἔξω τὸν Ψαλμὸ «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου» (Ψ. 50), τὸν ὁποῖο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνέπνευσε στὸν Προφητάνακτα Δαβίδ. Νὰ τὸ λὲς μὲ εἰλικρινῆ πίστη κι ἐλπίδα, μὲ καρδιὰ συντετριμμένη καὶ ταπεινωμένη· ὕστερα ἀπὸ τὴν εἰλικρινῆ σου μετάνοια, ποὺ θὰ ἔχει ἐκφραστεῖ μὲ τὰ λόγια τοῦ βασιλέα Δαβίδ, αὐτοστιγμεὶ θὰ λάμψει μέσα σου ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ θὰ νοιώσεις εἰρήνη στὶς ψυχικές σου δυνάμεις. Τὸ κυριώτερο πρᾶγμα στὴν ζωὴ εἶναι νὰ ἐμφορεῖσαι ἀπὸ τὸν ζῆλο τῆς πρὸς ἀλλήλους ἀγάπης καὶ νὰ μὴ κρίνεις κανένα. Ὁ καθένας θὰ δώσει λόγο στὸν Θεὸ γιὰ τὸν ἑαυτό του· κι ἐσὺ νὰ κοιτάζεις μέσα σου καὶ νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὴν κακία.

.          «Τὸν (γὰρ) μὴ γνόντα ἁμαρτίαν (τοῦτο εἰπώθηκε γιὰ τὸ Χριστό) ὑπὲρ Ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν, ἵνα ἡμεῖς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεοῦ ἐν αὐτῷ» (Β´ Κορ. ε´ 21). Ὕστερα ἀπ’ αὐτό, ἐσὺ εἶσαι ποὺ θὰ ντραπεῖς νὰ ἐξομολογηθεῖς ὁποιασδήποτε ἁμαρτία ἤ νὰ δεχτεῖς τὴν κατηγορία γιὰ ἁμαρτία ποὺ δὲν διέπραξες; Ἄν ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ κατηγορήθηκε γιὰ ἁμαρτία γιὰ χάρη μας, μολονότι ἤτανε ἀναμάρτητος, τότε κι ἐσὺ πρέπει νὰ δεχτεῖς τὴν κατηγορία γιὰ ὅλες σου τὶς ἁμαρτίες μὲ πραότητα καὶ ἀγάπη, γιατὶ ἐσὺ στὴν πραγματικότητα εἶσαι ἔνοχος σὲ σχέση μ’ ὅλες τὶς ἁμαρτίες. Καὶ γιὰ ὅποιες δὲν εἶσαι ἔνοχος, νὰ δέχεσαι τὴν κατηγορία ἀπὸ ταπεινοφροσύνη.


.       Χάρη στὴν πίστη μας καὶ μόνο μετακινοῦνται ὄρη, ποὺ βαραίνουν τὴν καρδιά μας, δηλαδὴ οἱ πιὸ μεγάλες καὶ οἱ πιὸ βαριὲς ἁμαρτίες. Ὅταν οἱ Χριστιανοὶ κατὰ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν, μερικὲς φορὲς λέγουν: «Δόξα τῷ Θεῷ· ἔπεσε ὁλόκληρο βουνὸ ἀπὸ τοὺς ὤμους μου!».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης,

«Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»,

μετάφρ. Χαρ. Ἀσσιώτη
ἐκδ. «Τῆνος», ἔκδ. γ´, Ἀθῆναισελ. 47-53

πηγη: hristospanagia3.blogspot.com/

ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

ΕΠΕΙΓΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
Για χάριν έστω και 10 ευσεβών και δικαίων Χριστιανών (εάν υπάρχουν),
ο Θεός θα διαφυλάξει τη χώρα.

ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

Στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε για την πρόθεση του Θεού να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορα λόγω των πολλών αμαρτιών τους και τις ερωτήσεις που απευθύνει ο Αβραάμ προς τον Κύριο εάν θα καταστρέψει την πόλη ακόμη κι αν υπάρχουν 50, 45, 40, 30, 20, ή έστω και 10 δίκαιοι σε αυτήν. Και ο Κύριος απαντάει ότι ακόμα και αν υπάρχουν έστω 10 δίκαιοι δεν θα καταστρέψει την πόλη:
(Γεν. 18,20) εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. (δηλαδή) Είπε δε εν συνεχεία ο Κύριος· “κραυγές πολλές από τα Σόδομα και την Γομόρραν ανέρχονται προς εμέ· οι αμαρτίες τους είναι πάρα πολύ μεγάλες”.
και ρωτάει ο Αβραάμ:

(Γεν. 18,24) ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; οὐκ ἀνήσεις πάντα τὸν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ; (δηλαδή) Εάν βρίσκονται 50 δίκαιοι στην πόλη αυτή, θα καταστρέψεις και αυτούς μαζί με τους πονηρούς; Δεν θα αφήσεις άθικτη όλη την πόλη ένεκα των 50 αυτών δικαίων, οι οποίοι θα βρίσκονται σε αυτήν;

(Γεν. 18,26) εἶπε δὲ Κύριος· ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι᾿ αὐτούς. (δηλαδή) Απάντησε ο Κύριος· “εάν υπάρχουν στην πόλη των Σοδόμων 50 δίκαιοι, εγώ χάριν αυτών θα αφήσω άθικτη όλη την πόλη και την περιοχή αυτής”.

(Γεν. 18,31) καὶ εἶπεν· ἐπειδὴ ἔχω λαλῆσαι πρὸς τὸν κύριον· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ εἴκοσι; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ εἴκοσι. (δηλαδή) Είπε πάλι ο Αβραάμ· “Ας με συγχωρήσει ο Κύριος επειδή έχω ακόμη κάτι να ρωτήσω αυτόν. Εάν βρεθούν εκεί 20;” Και είπε ο Θεός· “Και 20 εάν βρω εκεί, δεν θα καταστρέψω την πόλη”.

(Γεν. 18,32) Καὶ εἶπε· μήτι κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα. (δηλαδή) Είπε δε ο Αβραάμ· “Μήπως Κύριε, θα οργισθείς εναντίον μου εάν υποβάλω μία ακόμη ερώτηση; Εάν βρεθούν εκεί 10;” Απάντησε ο Θεός· “δεν θα καταστρέψω την πόλη προς χάριν αυτών των 10”.

Εάν αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν έχει ακόμα καταστραφεί, είναι γιατί κάποιοι λίγοι (Αγιορείτες και άλλοι Πατέρες, μοναχοί και μοναχές αλλά και πιστοί λαϊκοί) προσεύχονται και βρίσκονται στο δίκαιο δρόμο του Θεού και της Μετάνοιας, όπως ο Χριστός μας έχει υποδείξει.

"Άλλη η αριθμητική των ανθρώπων και άλλη του Θεού."

Γι αυτούς τους λίγους ευσεβείς και πραγματικά πιστούς και δίκαιους Χριστιανούς που εκτελούν το θέλημα του Θεού καθημερινά και προσεύχονται διαρκώς για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, γι αυτούς τους λίγους, δια των πρεσβειών της Παναγίας και των Αγίων μας, ο Θεός θα διαφυλάξει την πατρίδα μας από την οποιαδήποτε καταστροφή θέλουν οι εσωτερικές και εξωτερικές πολυπληθείς δαιμονικές δυνάμεις.

Είναι επείγον λοιπόν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας όλοι οι πιστοί Έλληνες Χριστιανοί, ο καθένας ατομικά, αλλά με κοινό σημείο την Ορθοδοξία μας, για να είμαστε βέβαιοι στον αγώνα αυτό, ώστε να ελκύσουμε όσο περισσότερο το έλεος του Θεού στην πατρίδα μας για την ελάφρυνση των δεινών που ήρθαν και έρχονται τόσο σε μέγεθος όσο και σε χρόνο, μέχρι την ταχεία απελευθέρωση μας από τα δίχτυα του πονηρού διαβόλου, στα οποία η χώρα έχει τυλιχθεί.

Οι εχθροί (μέσα και έξω από τη χώρα) μπορεί να φαίνονται μεγάλοι, πολλοί και δυνατοί, εμείς όμως, μπορεί να είμαστε λίγοι, αλλά έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό Πατέρα μας και δεν φοβόμαστε τίποτε.

Να τι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε ο καθένας μας ατομικά:

1.      Μετανοούμε άμεσα για το κακό παρελθόν μας, για ό,τι αμαρτίες έχει διαπράξει ο καθένας και αποφασίζουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, πιστεύοντας ότι ο Χριστός, όπως ο ίδιος είπε,  μας διαγράφει τα αμαρτήματά μας και μας χαρίζει μια νέα ζωή αν μετανοήσουμε πραγματικά. Φυσικά γνωρίζουμε ότι ο διάβολος, ως αιώνιος εχθρός μας, θα κινηθεί εναντίον μας όταν το κάνουμε αυτό και θα μας πολεμήσει, αλλά πρέπει να γίνει και αυτό και θα επιτρέψει ο Θεός να μας πολεμήσει ο διάβολος, ώστε αγωνιζόμενοι διαρκώς να γίνει αυτή η απόφασή μας για μετάνοια και αλλαγή του τρόπου σκέψης και ζωής πιο σίγουρη και πιο σταθερή στη ζωή μας – και αυτό γίνεται όταν αγωνιζόμαστε συνεχώς, όχι απλά μια φορά και τέρμα.

2.     Βρίσκουμε έναν καλό Πνευματικό – Εξομολόγο, στον οποίο θα εξομολογηθούμε αρχικά όλα τα αμαρτήματα που θυμόμαστε από όλη τη ζωή μας μέχρι σήμερα, χωρίς να κρύψουμε ούτε ένα (διότι αν κρύψουμε εν γνώσει μας έστω και ένα, τότε σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ακυρώνεται όλη η εξομολόγηση και δεν συγχωρούνται ούτε τα υπόλοιπα αμαρτήματα που εξομολογηθήκαμε).

3.     Επαναλαμβάνουμε την εξομολόγηση μας στον ίδιο πάντα Πνευματικό σε τακτικά διαστήματα και κάθε εβδομάδα αν είναι δυνατόν (αφού συνέχεια αμαρτάνουμε), όσο δύναται φυσικά και ο Πνευματικός μας, χωρίς όμως να χρονοτριβούμε ειδικά μετά τις πρώτες 2 με 3 εξομολογήσεις, όπου θα έχουμε εξομολογηθεί όσα μπορέσαμε να θυμηθούμε από το κακό παρελθόν μας. Σε 5 με 10 λεπτά αναφέρουμε απλά και ξεκάθαρα τα αμαρτήματά μας μετανοημένοι και με ταπείνωση και ο Θεός γνωρίζει τις λεπτομέρειες.

4.     Εκκλησιαζόμαστε συχνά, ιδίως κάθε Κυριακή (εκτός αν είμαστε ασθενείς) φροντίζοντας να βρισκόμαστε στην Εκκλησία τουλάχιστον πριν τη Θεία Λειτουργία (η οποία ξεκινάει με το «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»). Να σημειώσουμε ότι πριν τη Θεία Λειτουργία τελείται η ακολουθία του Όρθρου (περίπου 1+ ώρα και άλλη 1+ ώρα περίπου είναι η Θεία Λειτουργία). Προσπαθούμε και ενδιάμεσα της εβδομάδας να μετέχουμε και σε άλλες Ακολουθίες της Εκκλησίας μας, όπως σε Εσπερινούς τα απογεύματα, ή σε Παρακλήσεις (της Παναγίας ή των Αγίων, όπου αυτές τελούνται)

5.     Ζητάμε από τον Πνευματικό μας να μας καθοδηγήσει κατάλληλα ώστε να μπορούμε κάποια στιγμή να κοινωνάμε συχνά (πάντα φυσικά με την άδειά του) και κυρίως κάθε Κυριακή. Αυτό έχει να κάνει με τη γενικότερη πνευματική μας πορεία την οποία ο Πνευματικός μας θα κρίνει. Και αυτό το επιδιώκουμε, γνωρίζοντας ότι η Θεία Μετάληψη που λαμβάνουμε, ως αληθινό Σώμα και Αίμα του Χριστού, είναι φάρμακο για την ψυχή και το σώμα μας και μας ενδυναμώνει να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα.

6.     Ξεκινάμε να μελετάμε την Καινή Διαθήκη (διαβάζοντας έστω και 1 σελίδα καθημερινά), αλλά και άλλα πνευματικά βιβλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας – συμβουλευόμαστε και τον Πνευματικό μας περί αυτού.

7.     Προσευχόμαστε πρωί, βράδυ, αλλά και πριν και μετά από το φαγητό. Το πρωί με μια σύντομη προσευχή (υπάρχουν σχετικά βιβλία - Προσευχητάρια) και το βράδυ διαβάζοντας το Μικρό Απόδειπνο μαζί με τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Επίσης όποια άλλη στιγμή της ημέρας, κάνοντας και τις δουλειές μας, προσπαθούμε να προσευχόμαστε έστω επαναλαμβάνοντας διαρκώς την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό». Σε τακτική βάση επίσης διαβάζουμε την Παράκληση στην Παναγία μας, αλλά και στους Αγίους μας.

8.     Δεν ξεχνάμε ποτέ οτι ο Χριστός μας δίδαξε την αγάπη προς το Θεό Πατέρα μας, αλλά και προς το συνάνθρωπό μας, η δεύτερη εκ των οποίων μορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους, όπως με την ελεημοσύνη, τη συμπαράσταση, τη βοήθεια, με ένα καλό λόγο αλλά πάντα και με την προσευχή για τον διπλανό μας, ακόμη και για τον εχθρό μας.
Συμβουλευόμαστε τον Πνευματικό μας και φροντίζουμε να λαμβάνουμε την άδεια του και την ευλογία του για περαιτέρω ενέργειες και αγαθά έργα που θέλουμε να κάνουμε για να αγωνιστούμε πνευματικά. Ποτέ δεν παίρνουμε δικές μας πρωτοβουλίες για πνευματικά θέματα χωρίς να τον ενημερώσουμε.

9.     Πρέπει να γνωρίζουμε πάντα ότι κάθε μας πνευματική κίνηση πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, χωρίς εγωισμό και υπερηφάνεια για τον δήθεν καλό δρόμο που βαδίζουμε. Πάντα να θυμόμαστε πως ό,τι πετυχαίνουμε δεν οφείλεται στη δική μας προσπάθεια, αλλά στη Χάρη που μας δίνει κάθε φορά ο Πανάγαθος Θεός (χάρισμα - δώρο δηλαδή), Τον οποίο και θα ευχαριστούμε και θα δοξάζουμε πάντα για ό,τι μας δίνει. Επίσης να γνωρίζουμε ότι τυχόν εμπόδια του πονηρού διαβόλου που θα επιτρέψει ο Θεός να υποστούμε, αλλά και τυχόν ασθένειες του σώματος και άλλοι πειρασμοί συμβαίνουν πάντα υπό την πρόνοια του Θεού, προς εκπλήρωση του σχεδίου που μόνο Αυτός καθορίζει και γνωρίζει για τη σωτηρία της ψυχής του καθενός μας ξεχωριστά.

10. Εμείς θα ζητάμε πρώτα, πριν από όλα τα άλλα, τη σωτηρία της ψυχής μας (και όχι την άνεση και καλοπέραση στη ζωή αυτή) και τη Βασιλεία του Θεού όταν ο Χριστός θα έλθει με τη Δευτέρα Παρουσία Του, γνωρίζοντας όμως οτι είναι "στενή η πύλη" όπως ανέφερε ο Χριστός. Να προσευχόμαστε να επιτρέψει ο Θεός να μετέχουμε στη Βασιλεία Του αυτή στην οποία πιστεύουμε και οραματιζόμαστε καθημερινά και να μη μας αφήσει έρμαιους στα δίχτυα του πονηρού διαβόλου και στην αιώνια κόλαση.

Γι αυτό θα φροντίζουμε να μαθαίνουμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού κάθε φορά, να έχουμε τη λεγόμενη «Διάκριση» για το τι θέλει δηλαδή κάθε στιγμή ο Θεός από εμάς να κάνουμε και να εκτελούμε με πίστη το θέλημα Του αυτό και όχι το θέλημα του διαβόλου, ώστε δείχνοντας τη θέλησή μας αυτή στο Θεό, να μας προστατεύει και ο Θεός ως στοργικός Πατέρας μας από το διάβολο, όπως παρακαλάμε και στην τελευταία φράση του Πάτερ Ημών.

Ας ενωθούμε λοιπόν όλοι σε μια μεγάλη αλυσίδα πνευματικού αγώνα και προσευχής, ας πάψουμε επιτέλους να είμαστε οι χαλαροί και χλιαροί Χριστιανοί, ας ξεκινήσουμε τώρα, πριν να είναι αργά και ας γίνουμε περισσότερο θερμοί στον πραγματικό Πνευματικό Αγώνα, όπως ο Θεός θέλει και όχι όπως εμείς νομίζουμε οτι θέλει.

Και τότε, δια των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων της Εκκλησίας μας, η πατρίδα μας μπορεί μεν να δεινοπαθήσει για κάποιο διάστημα (αναγκαίο και αυτό για να μετανοήσουν όσοι μέχρι και τότε δεν θα έχουν ακόμη καταλάβει οτι η αιτία της κρίσεως ήταν η πνευματική μας πτώση και η απομάκρυνσή μας από την Εκκλησία και το θέλημα του Θεού), αλλά στο τέλος θα βγει νικημένη, όπως μας διαβεβαιώνουν και οι Προφητείες των Αγίων μας, τις οποίες ναι μεν τις γνωρίζουμε, αλλά ενεργούμε σαν να μην τις γνωρίζουμε, προσευχόμενοι πάντα θερμά και εκτελώντας το θέλημα του Θεού καθημερινά όπως Εκείνος μόνο θέλει.

Ας μην εφησυχαζόμαστε επίσης οτι θα επωφεληθούμε από τις προσευχές που κάποιοι άλλοι κάνουν για την πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, διότι την τελική ωφέλεια ή όχι θα τη λάβει ο καθένας εν ημέρα κρίσης, με βάση τα δικά του έργα. 

Αμήν ΔΡΟΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γέροντας Εφραίμ Ξηροποταμινός - Περί Προσευχής

«… Τὸ νά λέγωμε ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί εἴμεθα χριστιανοί καί ἀφ’ ἑτέρου νά μην προσευχώμεθα εἶναι δύο πράγματα ἀσυμβίβαστα. Το ἄν κανείς προσεύχεται, άποτελεῖ το ἀσφαλέστερο τεκμήριο τοῦ ἄν ζῆ συνειδητά ὡς χριστιανός. Ἡ χριστιανική Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία προσευχομένων. Ἄνθρωπος που δεν προσεύχεται, ἀκόμη και ἄν φαίνεται ὁ πλέον ἐνάρετος, δεν μπορεῖ να εἶναι πραγματικός χριστιανός, ὅσο και ἄν ἴσως θέλη να συγκαταλέγη τον ἐαυτό του με ἐκείνους. Πῶς μπορῆ να πιστεύη σ’ Αὐτόν που δεν γνωρίζει; Διότι ἡ παρουσία και ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μόνο δια μέσου τῆς προσευχῆς μᾶς γίνονται αἰσθητές και γνωστές.

Ἄλλο λοιπόν ἡ πίστις στον Θεό και στο θέλημά του και ἄλλο προσευχή. Διότι «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» ὅμως δεν προσεύχονται. Γι’ αὐτό και ὅποιος πιστεύει μεν, ἀλλά δεν προσεύχεται, ὁμοιάζει με τους δαίμονες, που εἶναι πνευματικά νεκροί, δυσώδεις και ἀποκομμένοι ἐντελῶς ἀπό τον Θεό. «Ὅπως το σῶμα αὐτό το δικό μας χωρίς την ψυχή εἶναι νεκρό και ἀποκρουστικό, ἐτσι και ἡ ψυχή που δεν κινεῖ τον ἐαυτό της σε προσευχή εἶναι νεκρή, ἄθλια και δυσώδης», μας βεβαιώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Εἶναι δηλαδή ἡ προσευχή ἡ ζωἠ και ἡ «ψυχή» τῆς ψυχῆς. Εἶναι ἄρα πιο ἀναγκαία και ἀπό αύτήν την ζωή του σώματος.

Ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε να εμφανισθῆ σ’αὐτόν που τηρεῖ τις ἐντολές του: «ὁ ἔχων τας εντολάς μου και τηρῶν αὐτάς, ἐκείνος ἐστίν ὁ άγαπῶν με. ὁ δε ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός μου, καγώ ἀγαπήσω αὐτόν και ἐμφανίσω αὐτῶ ἐμαυτόν». Τι εἶναι δε τήρησις ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ; Το να ἀγαπήσωμε και να προσπαθήσωμε να ἀποκτήσωμε τις ἀρετές που μας δίδαξε ὁ Κύριος στο Ευαγγέλιο, ἀφοῦ προηγουμένως μισήσωμε και ἐκδιώξωμε ἀπό την ψυχή μας τις ἀντίστοιχες κακίες: στην θέσι τοῦ φθόνου να βάλωμε την ἀγάπη, στη θέσι τῆς φιλαργυρίας την ἐλεημοσύνη, στη θέσι τῆς ὀργῆς την πραότητα και στη θέσι τῆς ὑπερηφανείας την ταπεινοφροσύνη.

Ἔτσι και ἡ προσευχή, εἶναι εὐαγγελική ἐντολή που δόθηκε σε ὅλους τους ἀνθρώπους. Ὅπως δε στην ἄσκησι ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν οἱ λαϊκοί πρέπει να προσανατολίζωνται προς το παράδειγμα τῶν μοναχῶν -σύμφωνα με το ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, «φῶς για τους μοναχούς εἶναι οἱ  Ἄγγελοι ἐνῶ φῶς για ὅλους τους ἀνθρώπους εἶναι ἡ μοναχική πολιτεία»- κατ’ ἀναλογίαν, αὐτό ἰσχύει και στην ἄσκηση τῆς προσευχῆς.

Πρέπει λοιπόν να ἐξασκοῦμε και με τα σωματικά ἔργα και με τον προφορικό λόγο και με τη σκέψι μας την δυνατή σ’ ἐμάς τώρα προσευχή συνεχῶς, μέχρις ὅτου ἐπιτύχουμε το «δῶρο». Ποιο εἶναι αὐτό το δῶρο; Εἶναι έκείνο το μυστικό και ἀπόρρητο δῶρο τῆς προσευχῆς που δίνει το Ἅγιον Πνεῦμα στον ἄνθρωπο και το ὀποῖο παραμένει μαζί του συνεχῶς (ὡς ἐνέργεια τῆς Νοερᾶς Καρδιακῆς Προσευχῆς). Αὐτό το δῶρο ἄλλοτε μεν ἔλκει μόνο του τον νοῦ, που ἀξιώθηκε να το λάβη, προς την πλέον ἄρρητη ἔνωσι και πηγάζει ἱερή εὐφροσύνη και ἄλλοτε πάλι συνοδεύει μυστικά τον νοῦ που ἀνυψώνεται προς τον Θεό και συμπροσεύχεται με αὐτόν σαν μια μουσική ὑπόκρουσι σε κάποιον που τραγουδᾶ, ἐναρμονίζοντας το τραγούδι του με αὐτήν. Το μυστικό δηλαδή αὐτό χάρισμα του Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἕνα εἶδος προσευχῆς ριζωμένης στην καρδιά του ἀνθρώπου που ἐνεργεῖ συνεχῶς κατά το ἱερό λόγιο: «Ἐγώ καθεύδω και ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ».

Ὅσο λοιπόν και ἄν αὐτά φαίνονται παράξενα στον δικό μας σαρκικό νοῦ, ἀς μην ἀπιστήσωμε. Οἱ πατέρες τῆς  Ἐκκλησίας δεν κάνουν φιλοσοφικές θεωρίες, ἀλλά μιλούν με βεβαιότητα και κῦρος ἐκφράζοντας τα βιώματα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, που τους εἶναι κοινά.

Ἄν κάνωμε μια σύγκριση τῶν διαφόρων ἐποχῶν, θα δοῦμε ὄτι καθῶς σιγά-σιγά πλεονάζει ἡ ἀμαρτία στον κόσμο και ἐνεργείται σταδιακά το «μυστήριον τῆς ἀνομίας» ἔτσι και ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὑπερπερισσεύει παρέχοντας πλουσιώτερα τα βοηθητικά μέσα σε ὄσους θέλουν να πλησιάσουν τον Θεό. Ἔτσι ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας πλατύνεται και ἀποσαφηνίζεται, ἡ Λατρεία της ἐμπλουτίζεται, ἡ Πνευματικότης της κυρήσσεται «ἐν ταῖς πλατείαις» και «ἐπί τῶν δωμάτων».

Ἄς μην προσπαθοῦμε λοιπόν να σβήνωμε τη δίψα μας με «ζωγραφιστό νερό» μόνο, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, σχετικά με την θεωρητική μόνο ἐνασχόλησι με τα νηπτικά θέματα, ἀλλά ἄς προσπαθήσωμε να πιοῦμε ἀπό αὐτά τα ἴδια ἄδολα νάματα «τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου». Ἡ ἀνάγκη εἶναι ἐπιτακτική, ἀκριβῶς λόγῳ τῶν τῆς ἐποχῆς στην ὀποῖα ζοῦμε. Ἄν ἡ ἀποστασία ἔφθασε ἤδη, πῶς θα μπορέσουμε να ἀντιμετωπίσωμε ἐκείνον που θα προσπαθήση να πλανήση «εἰ δυνατόν και τους ἐκλεκτούς»; Μόνο ἄν ἔχωμε την «ἔννοιαν τοῦ Θεοῦ» το ὄνομα δηλαδή τοῦ Χριστοῦ «τυπωμένο στην ψυχή μας σαν μια σφραγίδα ἀνεξάλειπτη» ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Εἵθε ἡ Χάρις και ἡ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ να εἶναι ἀφθονοπάροχη σε ὄλους ὄσους ἐπιθυμοῦν και προσπαθοῦν να γευθοῦν κάτι ἀπό την πλούσια και ὑψηλή ἐν Χριστῷ ἐμπειρία τῶν Πατέρων μας. Ἀμην.

+Αρχιμανδρίτη Ἐφραίμ
Καθηγούμενος Ἱεράς Μονῆς Ξηροποτάμου

Αποσπάσμα από το βιβλίο “Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

ΠΗΓΗ https://newmartyrephraim.wordpress.com/category/geronda-ephraim-of-xeropotamou/

Χαιρετιστήριοι Οἰκοι εἰς τόν Μεγαλομάρτυρα και Θαυματουργόν Ἅγιον Ἐφραίμ

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τή Ὑπερμάχω

Ὥσπερ ἀστήρ νεοφανῆς ἠμίν ἀνέτειλας, τή φανερώσει τῶν σεπτῶν Πάτερ Λειψάνων σου, καί θαυμάτων ταῖς ἀκτίσι πάσιν ἐκλάμπεις. Ἀλλά πλήρου τά αἰτήματα ἑκάστοτε, τῶν πιστῶς σοί προσιόντων Ἐφραίμ Ἅγιε, καί βοώντων σοί χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ἄγγελος ὥσπερ ἄλλος, οὐρανόθεν ἐπέστης, καί ἔδειξας ἠμίν τήν χάριν (ἐκ γ'), δί ἤς εὐφραίνεις πάντα πιστόν, Ὁσιομάρτυς Ἐφραίμ θείου Πνεύματος, διο σέ μακαρίζοντες, ἀναβοῶμεν σοί τοιαύτα
Χαῖρε, ὁ πάλαι καλῶς ἀθλήσας χαῖρε, ὁ ἄρτι σ' αὐτόν ἐκφήνας.
Χαῖρε, εὐφροσύνης καί ὁ παραίτιος, χαῖρε, οὐρανίου χαρᾶς ὁ συναίτιος.
Χαῖρε, ἄστρον τό νεοφωτον Ἐκκλησίας τοῦ Χριστού χαῖρε, ξίφος τό ἀμφίστομόν της μανίας τοῦ ἐχθροῦ.
Χαῖρε, ὅτι ὁσίως ἐν ἀσκήσει ἐμπρέπεις χαῖρε, ὅτι νομίμως ἐν ἀθλήσει ἐστέφθης.
Χαῖρε, καινόν της πίστεως ἔρεισμα χαῖρε, ἀπίστων φθορά καί ἄλγημα.
Χαῖρε, δί οὗ εὐσεβεῖς κραταιούνται χαῖρε, δί' οὐ δυσσεβεῖς καταργοῦνται.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Βίου σου τοῦ ὁσίου καί τέλους σου τοῦ ἁγίου, ἄγνωστα τοῖς πάσι πρίν ἐτέλουν, ἄλλ ἀποκαλύψει θαυμαστή τῶν ἱερῶν σου
Λειψάνων πανόλβιε, ἐγνώσθης ἐν τοῖς πέρασι, ἅπαντας ἐγείρεις ψάλλειν 

Ἀλληλούϊα.

Γνῶσιν λαβόντες θείαν, τῆς ἐνθέου ζωῆς σου, ἐκφάνσει τῶν ἁγίων ὀστῶν σου, αἴνεσιν προσάγομεν Θεῶ τῷ ποικίλοις σέ δοξάσαντι θαύμασιν, Ἐφραίμ θεομακάριστε, δί ὧν εὐφραίνεις τούς βοώντας σοί
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁ θεῖος θεράπων χαῖρε, φωτός ἀΰλου θεάμων.
Χαῖρε, τῶν Ὁσίων ζηλώσας τήν ἄσκησιν χαῖρε, τῶν Μαρτύρων ζηλώσας τήν ἄθλησιν.
Χαῖρε, σκεῦος καθαρότατον ἐπιπνοίας θεϊκής χαῖρε, ἄνθος εὐωδέστατον εὐωδίας μυστικῆς.
Χαῖρε, ὅτι τόν κόσμον νουνεχῶς ἀπηρνήσω χαῖρε, ὅτι τά ἄνω θαυμαστῶς ἐπορίσω.
Χαῖρε, κοιμίσας τά κύματα χαῖρε, νοός ὑψώσας τόν ἔρωτα.
Χαῖρε, Χριστοῦ γεωργῶν τήν ἀγάπην χαῖρε, σατᾶν καταργῶν τήν ἀπάτην.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Δόξαν τήν κεκρυμμένην, ἤν θεόθεν ἐκτήσω, Ἐφραίμ Ὁσιομάρτυς Κυρίου, ἐμφανείαις σου ταῖς ἱεραῖς, τοῖς θεασαμένοις σέ ἐφανέρωσας, καί θαύμασιν ἐπιστωσας, τούς πιστῶς Κυρίω βοώντας.

Ἀλληλούϊα.

Ἔλαμψας ἐν τῷ ὄρει, πάλαι τῷ τῶν Ἀμώμων, Χριστῷ εὐαρεστήσας ὀσίως νῦν δέ τήν ἁγίαν σου Μονήν, ἁγιάζεις τοῖς ἁγίοις Λειψάνοις σου, Ἐφραίμ ἐν σοῖ χορεύουσαν καί βοώσαν σοί εὐφροσύνως
Χαῖρε, ὁ λύχνος τῆς ἠσυχίας χαῖρε, ὁ τύπος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ὁ εὐφράνας πιστῶν τήν διανοιαν χαῖρε, ὁ αἰσχύνας ἀπίστων τήν ἄνοιαν.
Χαῖρε, ὁ φοινίξας αἵμασι τῆς ψυχῆς σου τήν στολήν χαῖρε, ὁ σφραγίσας σκάμμασιν ἀθλητῶν τήν σήν ζωήν.
Χαῖρε, ὅτι ὑπέστης τήν ὁρμήν τῶν βαρβάρων χαῖρε, ὅτι μετέσχες αἰδίων στεφάνων.
Χαῖρε, λαμπτήρ ὁσίας ἀσκήσεως χαῖρε, πρηστήρ μανίας τοῦ χείρονος.
Χαῖρε, χαρά τῆς ἁγίας Μονῆς σού χαῖρε, φωτός θησαυρός τρισηλίου.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ζάλην ἅπασαν λύων, καί χαράν πρυτανεύων, ἐπέστης τή σεμνή Ἡγουμένη καί ταύτη ἐδήλωσας σαφῶς, τίς εἰ οὐ τά σεπτά ὀστᾶ ἀνεύρατο, ἡ δέ ἔνθους γεγονυία, τή σή ἐκφάνσει Θεῶ ἔφη

Ἀλληλούϊα.

Ἤκουσε τῆς φωνῆς σου, καί εἶδε σέ ὁμιλοῦντα, παμμάκαρ, ἡ ὤφθης τή Ἡγουμένη σοφέ, καί ταύτη τό σόν ὄνομα ἐδήλωσας, καί τέλος σου τό ἅγιον διο ἐβόας σοί τοιαύτα
Χαῖρε, ὁ μάρτυς ἐν τοῖς Ὀσίοις χαῖρε, ὁ ἔνδοξος ἐν Ἁγίοις.
Χαῖρε, ὁ βιώσας ζωήν τήν ἰσάγγελον χαῖρε, ὁ τρυγήσας καρπόν τόν ἀθάνατον.
Χαῖρε, στέφος χρυσοκόλλητόν της ἁγίας σου Μονής χαῖρε, δένδρον εὐθαλέστατον εὐκαρπίας νοητῆς.
Χαῖρε, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῶν Ἀμώμων ἀσκήσας χαῖρε, ὁ δί ἀγάπην τοῦ Σωτῆρος ἀθλήσας.
Χαῖρε, ἐχθροῦ πατήσας τήν δύναμιν χαῖρε, Χριστοῦ πλουτήσας τήν ἔλαμψιν.
Χαῖρε, ψυχῶν ὁ καθαίρων τόν ρύπον χαῖρε, πιστῶν ὁ εὐφραίνων τόν δῆμον.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Θαύμασι παραδόξοις, καί πολλαῖς ἐμφανείαις, κάτ ὄναρ καί κάθ ὕπαρ ποικίλως, τήν σήν δόξαν πάσι φανεροῖς, ἤν ἐκ Θεοῦ πάλαι ἐκτήσω Ἅγιε διο τήν σήν λαμπρότητα, θαυμάζοντες Θεῶ βοώμεν

Ἀλληλούϊα.

Ἴασιν ἀναβλύζει, καί χαράν καί ὑγείαν, ἡ θήκη τῶν ἁγίων ὀστῶν σου, τοῖς προσιούσι τή σή Μονή καί ζητούσιν Ἐφραίμ τήν σήν βοήθειαν ἔνθεν οἱ τῆς σῆς χάριτος, τρυφῶντες πιστῶς βοώσι
Χαῖρε, ἡ βρύσις τῶν ἰαμάτων, χαῖρε ἡ λύσις τῶν νοσημάτων. 
Χαῖρε, ὁ κάτ ὄναρ καί ὕπαρ φαινόμενος χαῖρε, ὁ κινδύνων παντοίων ρυόμενος.
Χαῖρε, ὅτι τούς καλοῦντας σέ ἁγιάζεις μυστικώς χαῖρε, ὅτι τούς ὁρώντας σέ ἐπευφραίνεις θαυμαστῶς.
Χαῖρε, ὁ θεραπεύων τά ἀνίατα πάθη χαῖρε, ὁ ἀπελαύνων τῶν δαιμόνων τά ἄχθη.
Χαῖρε, ὁ ὀφθεῖς πολλοῖς ὡς ἠθέλησας χαῖρε, ὁ διδούς χαράν οὖς ἐπέλεξας.
Χαῖρε, σκηνῆς οὐρανίου οἰκήτωρ χαῖρε, ἠμῶν θερμός ἀντιλήπτωρ.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Κήρυκες γεγονότες, τῶν πολλῶν σου θαυμάτων, οἱ τῆς σῆς τυχόντες εὐποιΐας, πιστῶν ἐπτέρωσαν τάς ψυχάς ἔνθεν πλεῖστοι τή Μονή σου προστρέχουσι, καί δρέπονται τήν χάριν σου, ἐκ τῶν Λειψάνων σου βοώντες

Ἀλληλούϊα.

Λάμπων ὡς ἄλλος λύχνος, οὐρανόφωνος ὤφθης, ἐν ὄρει τῶν Ἀμώμων ἀρτίως γνωσθεῖς τή Ἐκκλησία Χριστοῦ, τή ἐκκαλύψει τῶν θείων Λειψάνων σου, ὁ πρώην τελῶν ἄγνωστος, καί πάντας συγκινεῖς βοάν σοί
Χαῖρε, ἡ στήλη ὁσίων πόνων χαῖρε, τό κλῆμα ἐνθέων νόμων.
Χαῖρε, ἑωσφόρος Χριστοῦ ὁ νεοφωτος χαῖρε, Ἐκκλησίας κρηπίς ἡ νεότευκτος.
Χαῖρε, τύπος ἐνθεότατος ἀρετῶν ἀσκητικών χαῖρε, πέτρα ἡ στερέμνιος ἄθλων τῶν μαρτυρικῶν.
Χαῖρε, ὅτι νομίμως τοῖς τυράννοις ἀντέστης χαῖρε, ὅτι ἐνδόξως τῷ Κυρίω μετέστης.
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁρῶν τήν λαμπρότητα χαῖρε, αὐτοῦ ὑμνῶν τήν χρηστότητα.
Χαῖρε, ψυχῆς τήν ἀνδρείαν ἐκφαίνων χαῖρε, ἐχθρῶν τήν μανίαν ἐκτρέπων. 
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Μένων ἐγκεκρυμμένος, ἐν ἐτῶν περιόδοις, πολλῶν ὑπό τήν γῆν θεοφόρε, ἀρτίως εὐδοκία Θεοῦ, ἐγνώσθης ἠμίν ὡς θησαυρός ἅγιος, Ἐφραίμ καί τή σή χάριτι, πλουτίζεις τούς Χριστῷ βοώντας

Ἀλληλούϊα.

Νέος ἥλιος ὤφθης, τή Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐκλάμπων τῶν θαυμάτων ἀκτίσι, καί λύεις τήν νύκτα τῶν παθῶν, τῶν προσιόντων θερμῶς τή πρεσβεία σου. Ἀλλά καί ἠμίν Ὅσιε ἀεί βοώσι
Χαῖρε, ὁ βότρυς τῆς εὐφροσύνης χαῖρε, ὁ λύτης τῆς ἀφροσύνης.
Χαῖρε, τῶν νοσούντων θεοσδοτος ἴασις χαῖρε, τῶν ποικίλως πασχόντων ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ἄνερ θεοφόρητε τῶν Ὁσίων μιμητά χαῖρε, Μάρτυς τοῦ Παντάνακτος καί θεοφρον ἀθλητά.
Χαῖρε, ὁ τή ἀσκήσει τήν ἄθλησιν συνάψας χαῖρε, ὁ ἐν τή δόξη τή ἄνωθεν ἐκλάμψας.
Χαῖρε, παθῶν ὁ λύων τήν ζόφωσιν χαῖρε, καλῶν ὁ φαίνων τήν ὄνησιν.
Χαῖρε, ὀφρύν τῶν βαρβάρων πατήσας χαῖρε, στερρῶς τόν ἀγώνα ἀνύσας.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ξένη πέλει ἡ χάρις, ἤν παρέχεις παμμάκαρ τοῖς ἐπικαλουμένοις σέ πάσιν ἔνθεν εἰς πάσαν τήν Ἀττικήν, ὁ τῶν θαυμάτων σου φθόγγος ἐξέδραμε, καί πάντες τοῖς Λειψάνοις σου, προστρέχουσι Θεῶ βοώντες

Ἀλληλούϊα.

Ὅλος λελαμπρυσμένος, θεϊκαῖς ἀγλαΐαις, ἐφίστασαι τή θεία Μονή σου, καί φαίνη διαφόρω μορφή τοῖς καθαροῖς τή καρδία ἐν Πνεύματι, καί νέμεις χάριν ἄφθονον, τοῖς πόθω σοῖ βοώσι
Χαῖρε, τό κλέος τῶν μοναζόντων χαῖρε, ὁ στύλος τῶν ὀρθοδόξων.
Χαῖρε, τῆς ἀΰλου εὐκλείας θησαύρισμα χαῖρε, τῆς ἐξ ὕψους σοφίας ἐναύλισμα.
Χαῖρε, ἄρωμα οὐράνιον χάριτος τῆς θεϊκής χαῖρε, μύρον πολυσύνθετον ἀγωγῆς ἀσκητικῆς.
Χαῖρε, ἅγιον θύμα δί ἀθλήσεως θείας χαῖρε, σφάγιον θεῖον τῆς βαρβάρων μανίας.
Χαῖρε, ζωῆς ὁσίας ὀσφράδιον χαῖρε, ἠθῶν ἀμέμπτων κινάμωμον. 
Χαῖρε, ἀστήρ ἐν τῷ ὄρει Ἀμώμων χαῖρε, κανών πρακτικός μονοτρόπων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Παραλύτους συσφίγγεις, δαιμονώντας ἰᾶσαι, καί πλήθη τά δυσίατα παύεις ἐντεῦθεν Ἀθηναίων πληθύς, καί Πειραιεῖς καί περιχώρων ὅμιλοι, τή σή Μονή Πάτερ σπεύδουσιν, ὑμνοῦντες σέ καί βοώντες

Ἀλληλούϊα.

Ρημάτων σου τῶν θείων, ὡς σέ εἶδεν, ἐκλάμποντα ἐν δόξη ἀΰλω ἡ εὐσεβής νεάνις σοφέ, καί τήν σήν προστασίαν ὠμολόγησεν, ἤν παρέχεις τή σή μονή βοῶσι σοί τοιαύτα
Χαῖρε, Ὁσίων καύχημα νέων χαῖρε Μαρτύρων εὔκλειαν φέρων.
Χαῖρε, τῆς Μονῆς σου προστάτης ἀκοίμητος χαῖρε, τῶν ἁγίων Ἀγγέλων ὁ σύσκηνος.
Χαῖρε, ὅτι ἐθεράπευσας ἀσθενοῦντας χαλεπώς χαῖρε, ὅτι τόν παράλυτον ἠνόρθωσας θαυμαστῶς.
Χαῖρε, κεφαλαλγίας διαλύσας τό βάρος χαῖρε, τοῦ διαβήτου καταπαύσας τό πάθος.
Χαῖρε, Θεοῦ χαρίτων κειμήλιον χαῖρε, πιστῶν διάδημα τίμιον.
Χαῖρε, Ἐφραίμ ἀσκητῶν ὡραιότης χαῖρε, εἰκών μοναστῶν καί λαμπρότης.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Σέ, ὀράσει ἁγία καί κάτ ὄναρ καί ὕπαρ, ἐν τή σή μάνδρα περιπολοῦντα, κατεῖδον μονάστριαι σεμναί, καί εὐφροσύνης πολλῆς ἐπληρώθησαν, προστάτην σέ κηρύττουσαι, καί τῷ Θεῶ ὁμού βοώσαι

Ἀλληλούϊα.

Τό οὐράνιον μύρον, τή ψυχή θησαυρίσας, εὐφραίνεις τῶν πιστῶν τάς καρδίας, καί εὐωδία μυρεψική τῶν σεπτῶν σου λειψάνων ποιεῖς λάρνακα, ἀρωματίζειν Ἅγιε, τούς εὐλαβῶς σοί ἐκβοώντας
Χαῖρε, τῆς χάριτος μυροθήκη χαῖρε, τῆς μάνδρας σου ἔνθεος σκέπη. 
Χαῖρε, ἀφθαρσίας εὐώδης παραδεισος χαῖρε, ἀπαθείας ἁγίας κυπάρισσος.
Χαῖρε, ὅτι καταβέβληκας τόν ἀντίπαλον ἐχθρόν χαῖρε, ὅτι ἐμεγάλυνας τοῖς σοῖς πόνοις τόν Χριστόν.
Χαῖρε, ὁ ὑπό χθόνα πλεῖστα ἔτη τελέσας χαῖρε, ὁ θεία νεύσει ἐκ τῆς γής ἀναλάμψας.
Χαῖρε, ψυχῶν καθαίρων τούς μώλωπας χαῖρε, δεινῶν ἐκκαίνων τούς σκόλοπας.
Χαῖρε, ἀεί τάς ἰάσεις παρέχων χαῖρε, ἠμῶν ἀεί προστατεύων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ὕμνησαν τόν Σωτήρα, τή εὐρέσει θεοφρον, τῶν θείων καί πανσέπτων ὀστῶν σου, εὐσεβῶν οἱ δῆμοι πανδημεῖ, ὅτι ταῦτα ἀσινή διετήρησεν, ὑπό τήν γῆν χρόνοις πλείοσιν, ἅ τιμῶντες Ἐφραίμ βοώμεν

Ἀλληλούϊα.

Φύλαττε τήν Μονήν σου ἀπό πάσης ἀνάγκης, τή σῆ πρός τόν Σωτήρα πρεσβεία, καί δίδου ταύτη πάτερ Ἐφραίμ, τά τῆς εὐλογίας τῆς σῆς δωρήματα ἰδού γάρ τή σῆ χάριτι, προστρέχει ἀεί ἐκβοώσα
Χαῖρε, ἠμῶν τό ἄρρηκτον τείχος χαῖρε, πιστῶν ἀτίνακτος πύργος.
Χαῖρε, τῆς Μονῆς σου φρουρός ἀσφαλέστατος χαῖρε, τῶν τεκνίων σου φύλαξ καί ἔφορος.
Χαῖρε, στήριγμα θεοσδοτον εὐλαβῶν μοναζουσών χαῖρε, καύχημα οὐράνιον τῶν πιστῶν ἀσκητριῶν.
Χαῖρε, ὅτι βραβεύεις τοῖς πιστοῖς τάς αἰτήσεις χαῖρε, ὅτι προσδέχη σῶν υἱῶν τάς δεήσεις.
Χαῖρε, ἠμίν ἐκφαίνων τά κρείττονα χαῖρε, ἀεί ἐκτρέπων τά χείρονα. 
Χαῖρε, Χριστῷ ὑπέρ πάντων πρεσβεύων χαῖρε, παθῶν τήν ἐνέργειαν φλέγων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Χάριτας ἀναβλύζεις, καί πολλήν εὐφροσύνην, καί θείαν ἀγαλλίασιν Πάτερ, καί εὐφραίνει ἠμῶν τάς ψυχᾶς, καί καθαγιάζει ὁμού τά σώματα, ἡ θήκη τῶν λειψάνων σου, τῶν ἐκβοώντων τή Τριάδι

Ἀλληλούϊα.

Ψάλλοντες ἐν αἰνέσει, τούς ἀγῶνάς σου Πάτερ, ὑμνοῦμεν τήν δοθεῖσαν σοί χάριν καί παρεστῶτες τή σή σορῶ, τήν προστασίαν σου ἐπιβιώμεθα, ἤν δίδου ἠμίν Ἅγιε, ὡς ἄν ἀεί σοί ἐκβοώμεν
Χαῖρε, ἰσότιμος τῶν Ὀσίων χαῖρε, συνόμιλος τῶν Μαρτύρων.
Χαῖρε, ἀϊδίων στεφάνων ὁ μετοχος χαῖρε, τρισηλίου ἐλάμψεως ἔμπλεως.
Χαῖρε, γέρας πολυτίμητον τῆς ἁγίας σου Μονής χαῖρε, θέμεθλος νεόδμητος Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς.
Χαῖρε, ὁ κατευφράνας τῶν πιστῶν τάς χορείας χαῖρε, ὁ ἀναφήνας ἀναβάσεις ἁγίας.
Χαῖρε, δί οὗ ἀνίας ρυσθήσομαι χαῖρε, δί οὗ παθῶν ἰαθήσομαι.
Χαῖρε, πιστῶν πρός Χριστόν ὁ μεσίτης χαῖρε, καμού ἐν ταῖς θλίψεσι ρύστης.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ὤ τρισόλβιε πάτερ, Ἐφραίμ Ὁσιομάρτυς, τῶν πάλαι Ἁγίων συμπολίτα (ἐκ γ'), σύν αὐτοῖς δυσώπει τόν Χριστόν, ὡς ἄν ποικίλων ρυόμεθα θλίψεων, καί ζωῆς τῆς μελλούσης τύχωμεν οἱ τῷ Θεῶ βοώντες

Ἀλληλούϊα.

Καί αὔθις τό Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τή ὑπερμάχω
Ὥσπερ ἀστήρ νεοφανῆς ἠμίν ἀνέτειλας, τή φανερώσει τῶν σεπτῶν Πάτερ Λειψάνων σου, καί θαυμάτων ταῖς ἀκτίσι πάσιν ἐκλάμπεις. Ἀλλά πλήρου τά αἰτήματα ἑκάστοτε, τῶν πιστῶς σοί προσιόντων Ἐφραίμ Ἅγιε, καί βοώντων σοί χαίροις Πάτερ μακάριε.

Δίστιχον

Ἐφραίμ χαράν δίδου μοί τήν οὐρανίαν Γερασίμω χαῖρε σοί ἀναβοώντι.

ΠΗΓΗ: http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Το παιδί και ο Γέροντας Πορφύριος – Πορφυρίας Μοναχής. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ

Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών. Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος.
-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! του απάντησα, δεν προλαβαίνω. Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «-Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει.
Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.
-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου» η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο- οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή. Εκείνη τη χρονιά ο γυιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιο Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.

Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.
Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «-Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;» «-Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου όμως αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
Ο γυιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους. Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.
-Συγγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Πριν δυο χρόνια.
-Α, πρόσφατα! Λοιπόν, για πέστε μου.
-Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομα του. Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματα τους και τα οικογενειακά τους. Στο γυιο μου είπε: «-Πες της μαμμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!» «-Την ξέρετε;» «-Την ξέρω, όλους σας ξέρω!» «-Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «-Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.

Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «-Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!» Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε. «-Συγγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;» «-Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε.» «-Είστε σίγουροι;» «-Βέβαια είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.
Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματα μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «-Παιδιά, είμαι σί¬γουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’ αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «-Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!»
Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «-Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στη μητέρα του.

Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο. Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «-Τι έγινε;» «-Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!» Από πίσω της βγήκε και ο γιατρός. «-Τι έγινε, γιατρέ;» «-Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!» «-Σας είπα, είμαι καλά!» «-Κορίτσι μου, τρελάθηκες;»... Προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «-Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!» «-Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά.» «-Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε.»
Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επομένη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις.
Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα. -Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.

Ωστόσο ήρθε ο γυιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.
-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος; -Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!

Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δυο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’ αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.
Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ!»

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

ΠΗΓΗ: dakriametanoias.blogspot.ca

Προσευχή - Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

«Δέσποτα, Κύριε του ουρανού και της γης, Βασιλεύ των αιώνων, ευδόκησε να ανοιχθεί και για μένα η θύρα της μετανοίας, ώστε με πόνο καρδιάς να προσεύχομαι σε Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το φως του κόσμου.

Δέξου, πολυεύσπλαχνε, την δέησή μου. Μην την απορρίψεις. Συγχώρησε κάθε κακό που έκανα νικημένος από την προαίρεσή μου. Ζητώ ανάπαυση και δεν τη βρίσκω, γιατί η συνείδησις με ελέγχει.

Προσδοκώ ειρήνη, αλλά ειρήνη δεν έχω εξ αιτίας του πλήθους των ανομιών μου. Άκουσε, Κύριε, μια καρδιά που σε επικαλείται. Μην βλέπεις τα κακά μου έργα. Επίβλεψε στην ασθένεια της ψυχής μου και σπεύσε να με θεραπεύσεις από τα βαριά μου τραύματα. Δώσε μου καιρό μετανοίας με το έλεος της φιλανθρωπίας Σου. 

Ελευθέρωσέ με από τα πάθη. Μην με κρίνεις σύμφωνα με την δικαιοσύνη Σου. Μην μου ανταποδώσεις κατά τα έργα μου, για να μη χαθώ εντελώς. Εισάκουσέ με Κύριε, γιατί βρίσκομαι σε απόγνωση. Αφού έχασα κάθε ελπίδα και σκέψη για την διόρθωσή μου, προσπίπτω στους οικτιρμούς Σου. 

Ελέησέ με τον ξεπεσμένο και κατάκριτο για τις αμαρτίες μου. Λυπήσου με,  Δέσποτα, γιατί συνέχομαι από πλήθος ανομιών και μοιάζω αλυσοδεμένος με αυτές. Εσύ μόνον γνωρίζεις να ελευθερώνεις και να θεραπεύεις.

Γι’ αυτό σε όλες τις φοβερές μου αρρώστιες επικαλούμαι μόνον Εσένα, τον ιατρό των ασθενούντων, τον οδηγό των πλανωμένων, το φως των εσκοτισμένων, τον ελευθερωτή των αιχμαλώτων. Επικαλούμαι Εσένα, που πάντοτε μακροθυμείς και συγκρατείς την οργή Σου και δίνεις στους αμαρτωλούς καιρό μετανοίας. 

Καταύγασε, Δέσποτα, με το φως του προσώπου Σου εμένα τον αμαρτωλό, διότι είσαι ταχύς στο να ελεείς και βραδύς στο να τιμωρείς. Εσύ ο εύσπλαχνος άπλωσε το χέρι Σου και ανόρθωσέ με από την τάφρο των ανομιών μου.

Εσύ δεν ευχαριστείσαι στην απώλεια του αμαρτωλού ούτε αποστρέφεις το πρόσωπό Σου από τον προσευχόμενο σε Εσένα με δάκρυα. Άκουσε, Κύριε, την φωνή του δούλου Σου που Σε επικαλείται και φανέρωσε το φως Σου σε εμένα τον στερημένο το φως. 

Δώρισέ μου την χάρη Σου, γιατί εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα και ελπίζω πάντοτε μόνο στην δική Σου βοήθεια και δύναμη. «Στρέψον, Κύριε, τον κοπετόν μου εις χαράν εμοί, διάρρηξον τον σάκκον μου και περίζωσόν με ευφροσύνην».

Ευδόκησε, ώστε να καταπαύσω από τα εσπερινά μου έργα και να βρω ορθρινή ανάπαυση όπως οι εκλεκτοί Σου Κύριε, από τους οποίους «απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός».

Κάνε να ανοιχθεί για μέναη η θύρα της Βασιλείας Σου, ώστε να εισέλθω και να συγκαταριθμηθώ με τους ευφραινομένους από το φως του προσώπου Σου και να κληρονομήσω την αιώνια ζωή». 

Αμήν.

ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει - Άγιος Παΐσιος

Θέλει πολλή προσοχή σήμερα. Η μονή λύση η προσευχή είναι∙ αλλιώς δε γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο. Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη . Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή. Διαβάζω την περίπτωση του Ψαλμού και κάνω καρδιακή προσευχή για την περίπτωση αυτήν και για όσους πάσχουν σωματικά και ψυχικά. Μετά διαβάζω τον Ψαλμό και στο τέλος κάθε Ψαλμού λέω: «Ο Θεός , ανάπαυσον τους κοιμηθέντας δούλους σου». Αυτήν την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι την βλέπω σαν την πιο θετική βοήθεια προς τον κόσμο.

Ο ΝΕΟΦΑΝΗΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ SANTA CRUZ ΤΗΣ CALIFORNIA, ΗΠΑ, +1985

Ο Αγιος Ιωάννης της Santa Cruz 

Ο τάφος του Αγίου Ιωάννη της Santa Cruz, California, ΗΠΑ

Ο Άγιος Νεομάρτυρας πάτερ Ιωάννης της Santa Cruz. Γεννήθηκε το 1937 στο χωριό Αποίκια της νήσου Άνδρου και λεγόταν Καρασταμάτης. Σε ηλικία 20 ετών πηγαίνει στην Αμερική και δημιουργεί οικογένεια. Χειροτονείται ιερέας και για 10 χρόνια εργάζεται με ιεραποστολικό ζήλο στην Αλάσκα και αφού διακόνησε την Εκκλησία σε πολλούς Ναούς ήρθε στην Santa Cruz της California στον Ναό του Προφήτη Ηλία το 1981 που τον τελειοποίησε και τον εγκαινίασε και γίνεται κέντρο Oρθόδοξης ομολογίας σε όλη την περιοχή όπου οι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι από τον Θεό και την Εκκλησία.

Ο πατήρ Ιωάννης ήταν απλός στην συμπεριφορά του, αγαπούσε τους ενορίτες του και η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή, και την νύχτα ακόμη όποιος τον ζητούσε έμπαινε μέσα και πολλές φορές φώναζαν οι δικοί του γιατί φοβόντουσαν τους κακοποιούς της νύχτας. Τα κηρύγματα του ήταν πύρινα, αγαπούσε τον Θεό και ήθελε όλοι να Τον αγαπήσουν. Πήγαινε στα πάρκα και μιλούσε με νέους ανθρώπους που δεν γνώριζαν τίποτε για τον Θεό ή ήταν σε άλλα δόγματα ή ήταν Εβραίοι.

Στην Άνδρο συμβαίνει ένα θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας. Όταν ανθίζουν οι κρίνοι τους πηγαίνουν στην Εικόνα της. Αργότερα, όπως είναι φυσικό, ξεραίνονται και πέφτουν. Πέφτουν και τα φύλλα και μένει το ξερό κοτσάνι. Τα αφήνουν έτσι ξερά τα κοτσάνια στην Εικόνα της και όταν έρθει η γιορτή της, κάθε χρόνο, αυτά ανθίζουν και βγάζουν μπουμπούκια. Ο πατήρ Ιωάννης μιας και ήταν από μικρός μεγαλωμένος στο νησί ήξερε το θαύμα αυτό. Ήρθε λοιπόν στο νησί πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και ζήτησε από τον Γέροντα Δωρόθεο κρίνους της Παναγίας. Πήρε μερικά ξερά κοτσάνια και τα πήγε στην Αμερική. Τα έβαλε στην Εικόνα της Παναγίας και αυτά άνθισαν ξανά. Άρχισε σιγά – σιγά ο κόσμος να θερμαίνεται στην πίστη και να προσκυνούν την Παναγία.

Ήταν μία ευαίσθητη και όμορφη ψυχή ο πατήρ Ιωάννης. Έγραφε και θρησκευτικά ποιήματα και τον συγκινούσαν πολύ τα θαύματα της Παναγίας και οι βίοι των Αγίων. Ζητούσε από τον Γέροντα Δωρόθεο να του στέλνει βιβλία για να κάνει κηρύγματα. Όταν αργότερα ήρθε στην Άνδρο η πρεσβυτέρα πήρε κρίνους, τους φύτεψε στην Αμερική και όταν άνθιζαν τους έβαζαν στην Παναγία, και γινόταν και εκεί το θαύμα, να ξανανθίζουν τα ξερά κοτσάνια. Αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο γιατί από μικρός πήγαινε στο Μοναστήρι. Εκεί λοιπόν στο Μοναστήρι στην Άνδρο μία Εικόνα της Παναγίας άρχισε να ρέει αίμα και μύρο. Ο πατήρ Ιωάννης άρχισε με θείο ζήλο να μιλά για τα θαύματα της Παναγίας μας. Άρχισαν τότε να γίνονται Ορθόδοξοι και από άλλα δόγματα. Αυτό όμως ενόχλησε κάποιους και άρχισαν να του κάνουν απειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα για να σταματήσει το κήρυγμα. Όμως τότε εκείνος έγινε πιο φλογερός και έλεγε: «Όσο τα μάτια μου έχουν νερό εγώ θα κηρύττω τον Χριστό και την Ορθοδοξία».

Συνιστούσε στους χριστιανούς να προφυλαχθούν από τις παγίδες του αντιχρίστου και να μην πάρουν το χάραγμα και, τότε, άρχισαν πιο έντονα τα απειλητικά τηλεφωνήματα για την ζωή του, όμως αυτός δεν λογάριαζε τίποτα.

Ο Αγιος Ιωάννης της Santa Cruz πριν το Μαρτύριο στη θέση του Μαρτυρίου

Στις 17 Μαΐου το 1985 το βράδυ πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο στην Άνδρο και του ζητούσε πληροφορίες για τα θαύματα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας γιατί ήθελε να κάνει κήρυγμα την Κυριακή. Την άλλη μέρα στις 18 Μαΐου ο πατήρ Ιωάννης ήταν μόνος του στο σπίτι μαζί με τον γιο του Φώτιο. Η πρεσβυτέρα είχε πάει στο σπίτι της κόρης τους Μαρίας. Το αγόρι βγήκε για λίγο έξω με τους φίλους του και ο πατήρ Ιωάννης πήγε στην Εκκλησία να την ετοιμάσει και να γράψει το κήρυγμα. Το αγόρι γύρισε αργά στο σπίτι, είδε ότι ο πατέρας του έλειπε και πήγε ανήσυχο να τον βρει στην Εκκλησία. Και τότε αντίκρισε το φοβερό θέαμα. Τον πατέρα του κατακρεουργημένο και αγνώριστο. Τον είχαν βρει μόνο του και τον βασάνισαν χτυπώντας τον στο κεφάλι με σφυρί, και το σώμα του το κατακρεούργησαν με το μαχαίρι. Και όπως διαπίστωσε η αστυνομία, επειδή εκείνος σπαρταρούσε, πήραν τον σταυρό του με την αλυσίδα και τον έπνιξαν. Το αίμα του που χύθηκε από τις πληγές του και πλημμύρισε το δάπεδο του Ιερού Ναού το χρησιμοποίησαν για να γράψουν δικά τους συνθήματα στους τοίχους του Ιερού Ναού και το 666. Ήταν σατανιστές.

Ο Άγιος ιερέας μαρτύρησε στο σημείο που φωτογραφήθηκε με τον σταυρό στο χέρι, ίσως να ήταν μία πρόρρηση για το τι θα επακολουθούσε. Συνέβησαν προ του θανάτου του τρία θαυμαστά γεγονότα:

1) Οι ανθισμένοι κρίνοι της Παναγίας, μία βδομάδα πριν μαρτυρήσει, πέσανε όλοι ξαφνικά και από τότε δεν έχουν ξανανθίσει.

2) Η Εικόνα της Παναγίας δάκρυσε και το δάκρυ υπάρχει ακόμα πάνω στην Εικόνα, και

3) επί τρεις συνεχείς Κυριακές προ του μαρτυρίου του, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, έλαμπε το πρόσωπό του και σκορπούσε ακτίνες και το παιδί, που του έδινε το ζέον και είδε το παράδοξο αυτό φαινόμενο, επιτιμήθηκε αυστηρά για να μην φανερώσει τίποτα.

Η αστυνομία ερεύνησε για τους φονείς του Αγίου και βρήκαν τρία άτομα ένα ανδρόγυνο και τον γιο του άνδρα από άλλη γυναίκα. Ήταν ιερείς του σατανά και πήραν δηλητήριο κόμπρας, όταν τους συνέλαβαν και οι δύο πέθαναν, και ο τρίτος έχασε τα λογικά του και δεν συνεννοείται. Επειδή το Λείψανο του Αγίου ήταν παραμορφωμένο και το πρόσωπό του δεν μπορούσαν να το αντικρίσουν, αφού του φορέσανε την καλή του χρυσοκέντητη στολή, σφραγίσανε το φέρετρο στην νεκρώσιμη ακολουθία.

Όταν έμαθε ο Γέροντας Δωρόθεος για τον μαρτυρικό θάνατο του πατρός Ιωάννη έγραψε στην πρεσβυτέρα να του στείλει στην Άνδρο τ’ άμφια του Αγίου που είχαν συλλειτουργήσει στο Μοναστήρι στην γιορτή του Αγίου Δωροθέου το 1981. Πέρασε καιρός και απάντηση δεν έλαβε. Στις 4 Ιουλίου το 1986 είχαν λειτουργήσει εκεί στο Μοναστήρι και ήταν και αρκετοί από την Αθήνα. Περίμεναν το μεσημέρι με το πρωινό καράβι ένα πούλμαν με προσκυνητές για την αγρυπνία το βράδυ για την εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Μόλις λοιπόν τελείωσε η λειτουργία άρχισαν μόνες τους να χτυπούνε οι καμπάνες πανηγυρικά, όλους τους κατέλαβε φόβος και δέος. Σταμάτησαν για λίγο οι καμπάνες και άρχισαν πάλι να χτυπούνε τόσο αρμονικά που όλοι εξέστησαν, έκαναν παράκληση στον Άγιο Νικόλαο και περίμεναν να φανερωθεί κάτι θαυμαστό. Ήρθαν και οι προσκυνητές με το πούλμαν και τους είπαν για το θαυμαστό αυτό γεγονός. Το απόγευμα πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του πατρός Ιωάννη η Μαρία, που είχε έρθει ειδικά στην Άνδρο, για να φέρει τ’ άμφια του πατέρα της. Τα έφερε στο Μοναστήρι και τα υποδέχτηκαν με χαρά όλοι οι προσκυνητές, τέλεσαν και αγρυπνία το βράδυ και τα έφεραν σε προσκύνηση. Οι καμπάνες χτυπούσαν στο Μοναστήρι το πρωί ακριβώς την ώρα που έμπαινε στο λιμάνι το καράβι με τ’ άμφια του Νεομάρτυρος.

Οι εμφανίσεις του ιερομάρτυρος Ιωάννου μετά τον θάνατό του είναι πάρα πολλές. Παραμονές του Αγίου Νικολάου το 1986 και ο Γέροντας Δωρόθεος ετοίμαζε το Μοναστήρι μαζί με μερικές γυναίκες που τον βοηθούσαν από το χωριό εκεί. Κάποια στιγμή είδαν τον μακαριστό Ιωάννη να περπατά στην αυλή και να έρχεται προς το μέρος τους από την ανοιχτή πόρτα στην τράπεζα. Έβαλαν όλοι τις φωνές γιατί όλοι τον ήξεραν στο χωριό και τον έλεγαν: παπά – Γιάννη. Και τότε χάθηκε από μπροστά τους. Ώσπου να συνέλθουν από το ξάφνιασμα ήρθε ο ταχυδρόμος μ’ ένα δέμα από την Ελβετία όπου μέσα ήταν μία Εικόνα του Αγίου σκαλιστή σε ξύλο από Ορθόδοξους Ρώσους που τον τιμούν ως Άγιο. Ο πατήρ Ιωάννης ζήτησε να μοιραστεί παντού η Εικόνα Του και να γίνει γνωστό το μαρτύριό του, η Ορθόδοξη ομολογία του.

Τον Φεβρουάριο του 1987 ο Γέροντας Δωρόθεος πήγε στην Ελβετία για εγχείρηση. Ενώ μιλούσε με τους πιστούς εκεί για τον Άγιο και το μαρτύριό του τον είδαν να τους ευλογεί και να χάνεται. Όταν είχαν λειτουργήσει μαζί με τον Γέροντα Δωρόθεο και όταν εξομολογήθηκε ο πατήρ Ιωάννης δώρισε το πετραχήλι του εκεί στο Μοναστήρι. Όταν πήγε στην Ελβετία ο Γέροντας Δωρόθεος ένα τμήμα από το πετραχήλι του Αγίου εσκόρπιζε άρρητη ευωδία στους παρευρισκομένους εκεί.

Στην Άνδρο σήμερα ζει ο αδελφός του Αγίου με την οικογένειά του και η γερόντισσα μητέρα του, που δεν ξέρει τίποτα για τον παπά και τον θάνατό του. Στην Αμερική και στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς τιμάται ως Άγιος και έχουν εκδώσει και ασματική ακολουθία στον Άγιο. Τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου του τ’ ανέφερε όλα στον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του Μαρία. Η μνήμη του τιμάται στις 19 Μαΐου και είναι παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων Του. Θα συνεορτάζεται μαζί με τον Άγιο Νικόλαο γιατί από παιδί αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο. Την Ευλογία Του να έχουμε όλοι μας. Αμήν.

ΠΗΓΗ: Χαραλάμπους Ἀνδράλη - Νεομάρτυρες τῆς Ὀρθοδοξίας στόν 20ό καί 21ο Αἰῶνα
ἐκδ. Σταμούλη
Ἀθήνα 2012

ΠΗΓΗ: https://workersectingreece.wordpress.com/2014/03/14/saint-john-of-santa-cruz/
             http://www.impantokratoros.gr/84A7DC93.el.aspx